راز خلقت
دگر خسته شدم دردا ، از این بیهوده بودنها
از ین بیهوده رفتنها ، وزین هر سو دویدنها
در این دشت عطش افزا ، بدنبال سرابِ وَهم
هزاران رنج جانفرسا به جان و دل خریدنها
به جز سنگینی باری ، نَبُود د بر دوش من دنیا
چه حاصل شد مرا عاید از این ماندن و رفتنها
شبی بر حسب راز آفرینش از دو تن انسان
بنا گردید از حکمت اساس من از آن تن، ها
وز آن پس تا بدم بودم ، عبث موجودی ویلانی
به دنیا یی که کارش پَر وریدن بُود و کُشتن ها
تو سر از این کار خلقت نمی آری خموش ((مسکین ))
جه دانی رمز این هستی و راز آفریدنها
پس از دلبستن و الفت نَبُودی ، کاش این هرگز
زخوبان ایدریغ آخر ،به سختی دل بریدنها
مهر ورزی
نیمه ماهی نه یی ، در خاک غلطیدن چرا
روی نقش دل غبار درد مالیدن ،چرا
این تن فیزیکی تو ، عاقبت گردد ، فنا
حرص را از سر گذارو کاسه لیسیدن چرا
چون نسیمی می رود از پیش عمر ما ، أسف
غفلت محض است که چون غنچه نخندیدن چرا
گر بگیرد دست کوری ، کودکی عبرت بود
پیر دانا گر نماید پند ، رنجیدن چرا
تا که طاق نصرتت محکم بپا استاده است
پیش باد سرد نومیدیت ، لرزیدن چرا
زخم هجران را توان با طاقتی مر هم گذاشت
خون و خونابه زقلب تنگ پالیدن ، چرا
در قفای یار رفته جز صبوری چاره نیست
اشک بی حاصل زدیده گرم باریدن ، چرا
هر کجا ماهی است ، مسکین چشم دیدن بر مَنه
جای عشق ومهر ورزی ، خار خالیدن چرا
قَسَمَت دَهَم
چه کنم که درد هجران ، زده آتشم سرا پا
نَبُود مرا امیدی ،به وصال یار زیبا
گل ِمن زداغ رویت ،شده ام چنان پریشان
که نباشدم توانی ،بکشم غم تو ،تنها
قسمت دهم به اشکی ، که چکد ز چشم شوخت
تو مرو واین چنینم ،مسپار به دست غم ها
خبرم نبوَد ، داری ،تو به دل خیال رفتن
به کجا شوی که باشد ،چو کنار من مصّفا
قسمت دَهم که صبا کشد به مویت
مَکُنم خزان تر از این ، زفراق خویش یارا
برهت نهاده ام سر ، که سری کشی به کویم
بنَهی به عزم دیدن ، قدمی به خانه ی ما
قسمت دهم بسو ز ِد ِل ِ، شمع ِ بی کس ِشب
مگذار بیش از اینم ، که بسوزمی به شبها
اگرم ، دهند هستی ، زقفای تو ، چه حا صل
بجز از تو کس ندارم ، که غم خورد به دنیا
قَسَمَت دهم به حال دل ِ درد مند ((مسکین ))
که روا مدار ای گل ، بِشَوم غمین و رسوا
انتظار
چو فانوسی درخشان می کند ،این شام تارم را
زداید تیرگی ها ی شبان انتظارم را
دل از صبح ،بهاران می شود تازه در این گلشن
نسیم خوش نفس آید کند زیبا بهارم را
ایا ای نو عروسان چمن زاران سبز دل
بر آرید از دل زار لخظه ای این نیش خارم را
کنون که هر کجا شوری ، ز دلداری بپا گشته
تودلدارم مکن خالی در این موسم کنارم را
اگر چه دوران بگردد بر مراد دل
به صد حوری نخواهم داد دیدار نگارم را
در این فصل نشاط آور بیا دستم به دامانت
مکن قصد جدایی و مبر از دل قرارم را
بهار ست وبه هر جا گل بیا بنشین بَرِمسکین
خزانی تو مکن ،با رفتنت باغ و بهارم را
وعده دیدار
ای به پایم ،در رهت بس خارها
تا به چندم در پی یت آزارها
چشم بیمارت مرا رنجور کرد
جانگداز است ناله ی بیمارها
دود آهم پیچیدی در دامنت
همچو مه بر دامن کوهسار ها
این منم آواره ی ، گم کرده ، راه
در کویری همنشین با خارها
همچوگل فصل خزان از سردیت
می کشم رنج وغم و آزارها
گر که بینی عاشقی را زرد رو
داغ دوری دیده است وی بارها
تا به سیر ِ لاله وگل ، آمدی
هلهله افتاد ، در گلزارها
مژده وصلی به بلبل داد گل
کآمدی روز وصال یارها
حال ! (( مسکین ))مست دیدارت شده
سهل گردان وعده ی دیدارها
ارغوانها
حالت فردوس دارد جلوه های ارغوانها
دل به وجد آید به گل زار از صفای ارغوانها
اشک باران دانه دانه می چکد از ابر سیمین
می درخشد همچو گوهر، سر ز پای ارغوانها
روی گلبن عندلیبان ، بیقرار عشق گلها
بلبلان شیدا ، ز رنگ جان فزای ارغوانها
بوی باد مهربانی ،می تراود از نسیم
در خم هر کوچه باغی ،لابه لای ارغوانها
عاشقی سر مست و شیدا ، طرف گلشن می نهد رو
تا گذارد خسته حالان ، سر به پای ارغوانها
دشت و صحرا پر زغوغا از حضور عشوه داران
بی غمِ دل آرمیده ، در لوای ارغوانها
اطلسی جامه به دوشش ، بر فکنده سبزه زار
سرو رقصان از نسیمی پا به پای ارغوانها
غنچه خندان زین ضیا فت ، لاله شادو سرخ رو
نکهت باد بهاری ،غم زدای ارغوانها
می برد رنگ غم از دل ، صبح نوشین در گلستان
رنگ زیبا و قشنگّ دلگشای ارغوانها
در حجاب شرم عشوه گر شود پنهان گل
می شود هر دم نسیمی ،رونمای ارغوانها
بر سر ِ پر درد ( مسکین ) تا رسد الها م شعری
رونهد بر گلستانِ پر جلای ارغوانها
زگل، عطر ی به جا ماند
بهاران از پرنده گل دل آرا کرده بستان را
صبا بربستره سبزه فکند ه چین دامان را
بهارست و هوادلکش طبیعت پر گل وزیبا
چو مهماندار خوش سیما پذیرا گشته مهمان را
نسیم آهسته در گوش شقایق نغمه می خواند
به رقص آورده در گلشن سهی سرو خرامان را
برون بنما زدل اندوه نگر بر صنع بی همتا
نهاده بر رخ نسرین چو گوهر اشک باران را
کنون که باشدت در بر دل آرامی چنین زیبا
بنه از سر خیالات بدون سود دوران را
شکوه جان فزای این چمن دائم نمی ماند
به کامت چون بوَد دوران غنیمت دان تو ،بستان را
زگل عطری به جا ماند ز انسان نیک نامی ها
نصیحت می کنم بر معرفت هر دم جوانان را
شباب زندگانی هم به عمر گل قرین باشد
که زودش باد یغما گر به یغما می برد آن را
ندارد اعتباری گردش بی وقفه دنیا
چه افسر ها که بگرفت ازسران و تاج داران را
بیا
شب وغم به جانم خزیده ، بیا
به دل پرده خون تنیده ، بیا
به گرداب ظلمت غریقم ببین
سیاهی امانم بر یده ، بیا
نشانش نجستم گمانم که وی
در آنسوی شب آرمید ه ، بیا
هیولای هجران ، ستاده به پا
جدایی به بندم کشیده ، بیا
در این تیرگیها تمامم زغم
سرشک از دو چشمم چکیده بیا
نه یارای آنکه نهم پا به پیش
به پا خار حسرت خلیده بیا
نویدی ز سویی نیامد بَرم
همای سعادت پریده بیا
در این دشت حیران و (( مسکین )) شدم
غزال زصحرا رمیده بیا رمیده بیا
بسم الهی
ب از بسم الهی بر لب نشست و شد سخن پیدا
گلِ نا مش شکفت و شد به آسانی زبان گویا
نمی بودی اگر نامش چراغ ساحل فکرم
کجا می شد عیان ،در بحر اندیشه ، گهر پیدا
زبانم تا که گردیدی ،زاوصاف جمال او
کلام از کنه جان من بر آمد ، اینچنین زیبا
عظیم است ووجود علم آرایش بسا بر حقٌ
مبارک اسمش افزون است ، به صدها کنیه و اسما
دلی شوریده ام داده که در وصفش بنالم من
به سجده می کنم شکرش ،که بنموده ،کرم بر ما
مقام حضرتش ،در شان توصیفم نمی باشد
به ظاهر گرچه ناپیداست عیان باشد برم هرجا
نشان از ذات بی چونش ، هویدا در وجودمن
به خلق عالم هستی ، یقین دارم ، بود تنها
جما دوزنده وبیجان ز خوان نعمتش قانع
به درگاهش من (مسکین ) به امیّدی گذارم پا
بدر گاه تو مسکینم
سپاست می کنم با جان دل ایخالق یکتا
نهادی بر زبان من کلامی این چنین شیوا
رحیمی مهربانی تو ، خدای جاودانی تو
نهانی وعیانی تو ، زالطافت ،زبان گویا
به نام تو بگردانم ، بر صفحه دفتر
به سطر دل گل نامت نهم با کلک وحمد افزا
سر از سودای تو سازم ،تهی از هر بد اندیشی
بر آرم از دل شیدا ، زعشقت یار بی آوا
بوُ د از تو ایا سبحان ، همی در جسم من این جان
زهست توست مرا هستی ، تو باشی صاحب جانها
به هر جا که شوم رانده ، کنم رو سوی در کاهت
که کوی تو بو ُدمارا ، پنا وملجا ء و مآوا
به جز از ذات تو کس نیست پناهم ،ای جهان آرا
به درگاه تو ((مسکینم ))مکن لطفت دریغ از ما
