ای آسمان
می دهی نا مهربان هردم آزارم چرا
تا به کی داری زکینه این چنین خوارم چرا ؟
قا متم در زیر بار زندگی خم کرده ای
هر دم افزایئ تو باریبر ، سرم چرا ؟
مر گنا ه من چه بودی خود ندانم ای فلک
کین چنین از زندگی کردی تو بیزارم چرا ؟
خواب آلوده نبیند ، شوق صبح آرزو
من که هر شب تا سحر بیدار وهوشیارم چرا ؟
سوختم عمری چون آتش زیر خاکستر نهان
لحظه ای شمعی نبودی بر شب تارم چرا ؟
بس ملامت ها کشیدم بلکه راهت آورم
بارها دادی عذابم این دگر بار چرا ؟
نیمه راهم وا گذاشتی عاقبت هر همرهی
در تهی دستی نشد کس همدم ویارم چرا ؟
دست پیری تا جوانی از من «مسکین »گرفت
دائما"بایاد آن از دیده خونبارم چرا ؟
بیماری پاییز
بر دشت نظر دارم و بیداد ِخزان را
بیماری پاییز وغم انگیزی ِ آن را
پا مال ستم جلوه ی زیبای بهاری
بلبل شده سر گشته و سر داده فغان را
بینم که فسرده لب غنچه ز تبسم
مرغ سحر از ناله فرو بسته دهان را
پاییز به تارا ج چمن آمده وحشی
بگسسّته ز سر بند بُریده ست عنان را
این سیل پی افکن ز کجا آمده طاقی
بشکسته ز طوفان بلا سرو چمان را
این ظلم که بنموده به گلشن ز عداوت
آواره بینم ، همه جا ،غمزدگان را
آلاله به خون از چه نشسته به چمنزار
کی کرد ه مشَوش زجفا پیر وجوان را
ببریده به یک بار ، چنان ازمن «مسکین »
پاییز بلا خیز زغم رشته جان را
دنیای انسانها
چه خوش آندم ز شوق دل شَوم شیدای انسا نها
ز مشتاقی نهم بی غم سری در پای انسانها
دل از نا مَّردمی دیگر به تنگ آمد ایا یاران
مر اجایی برید آخر که با شد جای انسانها
ز بیگانه شدن دا ئم در این اقلیم رنجورم
نیا رآمد دلم هیچ جا ، بجز مأوای انسانها
زبخت خویشتن زارم ،شَوَم شادان ، هنگامی
نشینم در سر کوی جهان آرای انسانها
نباشد گلشنی دلجو تر از در گاه دانایان
در این گلزار روح افزا ، شوم شیدای انسانها
نهان آدمی آنجا زنور معرفت روشن
کمال زندگی یابی تو از سودای انسانها
نسیم عاطفه آید معطّر از دیار دل
وَ زَد هر لحظه از باغ بهشت آسای ا نسانها
پریشانم ز تنهایی ، در این بیغوله ی حسرت
بیا « مسکین » نشانم ده کجا دنیای انسانها
عفریت پیری
قامتم در زیر بار زندگی ،خم شد دریغا
قدرت بیناییم ، از دیدگان ، کم شد دریغا
بیوفا یارم ، ز منهم ، عاقبت پیمان گسست
زین جهت زبیو فایی ، موجب ذ َم شد دریغا
بعد از آن من ماندم و عفریت پیری و هراس
شانه ام خسته ، به زیر بار ماتم شد دریغا
حیف از آن مهمان که ننشسته ، کنارم خاست ورفت
جای آن آشوبگر ، مونس مرا غم شد ، دریغا
آنچه دیدم از جوانی ، قابل تحسین نبودی
رشته هر آرزو یکباره بر هم شد ، دریغا
حال مانده بر دلم نقشی از آن خو اب وخیال
روزگار شادمانی عاقبت ، غم ، شد دریغا
یاد بادا آن دمی که ، دلبری از درد بودی
داغ غم« مسکین» بدل ، محتاج مرحم شد دریغا
شب وصل
پریشب پیش ما بود آن پری رخسار ه ی زیبا
که تا امشب کجا باشد کدامین محفلی بی ما
کنون بر جای او شمعی بسوزد غم هجران
بِشُوید با سرشک تر پَر ِپروانه شیدا
زمرغ حق نمی آید ، نوایی در دل جنگل
بخواب غم فرو رفته ، مگر آن مرغ شب آوا
پریشب این سرای من ، زروی او چراغان بود
درخشان از رخ ماهش بُدی کاشانه ام یکجا
کنون بی او چنین یکسر گرفته کلبه ام ظلمت
زپیرامون من بارَد سکوتی سرد و وحشت زا
چه میشد گر شب وصلی نپیوستی به هجرانی
چه شد گر شرنگ غم نمی شد در دلی پیدا
عزیزم قصد مهری کن شبی باز آ به دلجویی
که « مسکین »غیر یاد تو نباشد در سرش سودا
سر گشته
از من بگو ای صبا ، آن دلبر جانانه را
آید به دیدارم شبی ، روشن کند غمخانه را
گر گه بیاید سوی من ، گیرد نشان از کوی من
من هم چرا غانی کنم ، کوی و سرا خانه را
سینه ز شوق دیدنش فرش رهش کنم همی
با شاخ گل زینت دهم بام ودر کاشانه را
افسانه ای بگویمش وز قصّه های عشق
وانگه زسر بیرون کنم ، سودای هر بیگانه را
بر تخت دل نشین جان، جایش دهم کنار دل
بندم ز شوق روی او دریچه زمانه را
گر بگذری بادسحر ، بر کوی آن آرام جان
از من سلامی تو رسان ، آن گو هر یک دانه را
بر گو بیار بی نشان ، کز وی نجستمی نشان
ای تو نشان از بی نشان ، نشانم ده نشانه را
« م « مسکین » گدای روی او ، سر گشته ای در کوی او
دل بسته گیسوی او کم زن به گیسو شانه را
تنها چرا
رفتی سفر ای دلبرم آخر بگو بی ما چرا
گر قصد رفتن داشتی باشد ولی تنها چرا
بی ما تو چونی ، چون کنی ، قلب که را پرخون کنی
دیگر که را مجنون کنی لیلا دراین صحرا چرا
در باغ دل تا دیدمت ، چون گل ز شاخه چیدمت
تا هر شبا نگه بویمت ، دوری ز آشنا چرا
حالا که زیبا تر شدی ، همتای نیلو فر شدی
از جمله گلها سر شدی ، دوری بگو زما چرا
قصد جدایی کرده ای ، جانا چنین کاری مکن
شایسته از تو کی بوُد ، ترک من شیدا چرا
بادل به کویت آمدم ، تا دل نوازیم کنی
بیدل زکویت بر شدم ، این بوُد وفا بما چرا
هر جا روم بی تو غمست ، اندوه ، رنج وماتمست
هر چه بگویمت کمست ، قصه وماجرا چرا
« مسکین» شهر تو منم ، از کوی تو دل چون کَنَم
بی ننگ نام ومسکنم ،کردی مرا رسوا چرا
سراب
جهان همچون سرابی ، می فریبد تشنه کامان را
به سویش می روی لیکن ، نمی جوید کسی آنرا
در این صحرای سردر گم ، شراره خیز و مرگ آور
نیابی زین سراب آبی و زایل می کنی جان را
نباید بست چندان دل ، بر این گردونه ی خاکی
که می گردد و می آرد لیالی ونهاران را
تمام لحظه ها ی گردشش ، حادثه انگیز است
از این چرخ نیاسود ه ، مدار امید احسان را
به صد نیرنگ بر آن باشد ، تورا مفتون خود سازد
چو گل با بلبل شوریده ، هنگاو بهاران را
نگردد رام کس این مرکب سرمست وبی افسار
رکابی کی دهد آسان، همی چابک سواران را
در این صحرا کجا آرد به دام خویش این صیاد
چنین خسته و وامانده به ره ، وحشی غزالان را
هر آن کس شد کهن از گردش این چرخ بازیگر
نخواهد برد از خاطر ، جهان خرده سالان را
غنیمت دان تو ای « مسکین » زمان و حال بودنها
به بیهوده مده از دست ملاقات عزیزان را
قامتت سرو بلند و طرّ ُه ات بوی شاداب
پیکرت گلبن ، بگلشن میوات لیموی پر آب
همچو آهو می خرامی ، خوش ادا در دشت و صحرا
می تراود عطر ناقه ، از توای آهوی بی تاب
اندک اندک با نسیمی ، می شوی همراز و همدل
باد بازی می کند با ، آن شکنج مو ی پر تاب
خوش تراود عطر وبویی ، روح پرور از دو ز لفت
تا صبا پیچیده بر آن ، رشته گیسوی شب تاب
باغبان افکنده فرشی ، از بنفشه در چمنزار
می کند هر دم نوازش ، چشم نرگس را ز خواب
شرمت ای خار ندامت چو نشینی در بر گل
چون کنی هر دم ستیزه ، با عروس باغ آداب
چهره را منما تو گلگون ، تا نیازاری دلی
نازم آن یاری که دارد ، فطرتی نیکو و نایاب
پای سروی ، جو کناری خوش ادا «مسکین » چه زیبا
ماه رخساری نشسته ، با رخی مانند مهتا ب
حیرانی
باز من ُ ، این تیر شب ، تنهایی و پندارها
باز گشتی بر وجود خویشتن ، تذکارها
از عدم سوی وجود و ،از وجودی بر فنا
بعد از این چون می شود ، معلوم نیست احوال ما
چند ماهی در نهان و ، چند سالی در عیان
زآن سپس بر ما چه آید ، کس نداند جز خدا
چند روزی آشکار ، وانگهی گُم تا ابد
چیست ؟ این طفلا نه بازی ، بی ثمر پر ماجرا
آمدن باگریه و زاری وبی رغبت ز زاد
رفتنی با ناله و فریاد وبی میل ورضا
ماندنی بر حسب راز آفرینش ، خیره سر
کوچ بی بر گشت ودائم ، سوی دنیا ئی جدا
حال ای انسان چرا از خویش غفلت می کنی
دمت غنیمت دان که فردا ، نیستی اینجا به پا
کبر را از سر بنه ، جز مشت خاکی نیستی
ایکه خاکت می برد باد فنا ، بشنو زما
من همان « مسکین » زارم کز جفای زندگی
مانده ام حیران کجا خوهم شد آخر کجا
