انتظار

 چو فانوسی درخشان می کند ،این شام تارم را

                                                  زداید تیرگی ها ی شبان انتظارم را

 دل از صبح  ،بهاران می شود تازه در این گلشن

                                                نسیم خوش نفس آید کند زیبا بهارم را

 ایا ای نو عروسان چمن زاران سبز دل

                                     بر آرید از دل زار لخظه ای این نیش خارم را

 کنون که هر کجا شوری ، ز دلداری بپا گشته

                                          تودلدارم مکن خالی در این موسم کنارم را

 اگر چه دوران بگردد بر مراد دل

                                    به صد حوری نخواهم داد دیدار نگارم را

 در این فصل نشاط آور بیا دستم به دامانت

                                         مکن قصد جدایی و مبر از دل قرارم را

         بهار ست وبه هر جا گل بیا بنشین بَرِمسکین

                                       خزانی تو مکن ،با رفتنت باغ و بهارم را