ستایش مر تورا واجب

     ستایش مر تورا واجب ای خدای مهربان ما  

                                               کرم کردی وبخشیدی بما این گونه جان ما

در آغاز کلامم نام تو آرم بر این دفتر       

                                        تواین گفتار شیرین را، نهادی بر زبان ما

چراغ علم دانش را ،بهر دل تو فروزانی       

                                         حروف ولفظ و گفتن را ، تو دادی در بیان ما

نه ای غا ئب زاندیشه به هر چه بنگرم از توست 

                                                بهر شیئی حضور تو بود عین عیان ما

تو آن ذاتی که بر هر کرده ای اجری دهی آسان      

                                                    تو آگاهی زاعمال هویدا ونهان ما

الهی بر زبانم نه ،کلامی که سزای توست         

                                         لسانی بی نام تو هرگز نگردد در دهان ما

من آن ( مسکین ) در گاهم که جز سویت پناهم  نیست  

                                                  به تو دل بسته ام ، ای صاحب کون ومکان ما