دنیای انسانها

    چه خوش آندم ز شوق دل شَوم شیدای انسا نها

                     ز مشتاقی نهم بی غم سری در پای انسانها

   دل از نا مَّردمی دیگر به تنگ آمد ایا یاران

                     مر اجایی برید آخر که با شد جای انسانها

   ز بیگانه شدن دا ئم در این اقلیم رنجورم

                      نیا رآمد دلم هیچ جا ، بجز مأوای انسانها

  زبخت خویشتن  زارم  ،شَوَم شادان ، هنگامی

                     نشینم در سر کوی  جهان آرای انسانها

 نباشد گلشنی دلجو تر از در گاه دانایان

                در این گلزار روح افزا ، شوم شیدای انسانها

 نهان آدمی آنجا زنور معرفت روشن

                       کمال زندگی یابی تو از سودای انسانها

  نسیم عاطفه آید معطّر از دیار دل 

                       وَ زَد هر لحظه از باغ بهشت آسای ا نسانها

پریشانم ز تنهایی ، در این بیغوله ی حسرت

                     بیا « مسکین » نشانم ده کجا دنیای انسانها