عفریت پیری

 قامتم در زیر بار زندگی ،خم شد دریغا

                  قدرت بیناییم ، از دیدگان ، کم شد دریغا       

 بیوفا یارم ، ز منهم ، عاقبت پیمان گسست

                         زین جهت زبیو فایی ، موجب ذ َم شد دریغا    

   بعد از آن من ماندم و عفریت پیری و هراس

                    شانه ام خسته ، به زیر بار ماتم شد دریغا

 حیف از آن مهمان که ننشسته ، کنارم خاست ورفت

                       جای آن آشوبگر ، مونس مرا غم شد ، دریغا    

   آنچه دیدم از جوانی ، قابل تحسین نبودی

                          رشته هر آرزو یکباره بر هم شد ، دریغا

 حال مانده بر دلم نقشی از آن خو اب وخیال

                      روزگار شادمانی عاقبت ، غم ، شد دریغا              

  یاد بادا آن دمی که ، دلبری از درد بودی

                         داغ غم« مسکین» بدل ، محتاج مرحم شد دریغا