سر گشته

  از من بگو ای صبا ، آن دلبر جانانه را

                        آید به دیدارم شبی ، روشن کند غمخانه را  

    گر گه بیاید سوی من ، گیرد نشان از کوی من

                        من هم چرا غانی کنم ، کوی و سرا خانه را                

   سینه ز شوق دیدنش فرش رهش کنم همی

                      با شاخ گل زینت دهم بام ودر کاشانه را  

 افسانه ای بگویمش وز قصّه های عشق

                        وانگه زسر بیرون کنم ، سودای هر بیگانه را

 بر تخت دل نشین جان، جایش دهم کنار دل

                           بندم ز شوق روی او دریچه زمانه را

 گر بگذری بادسحر ، بر کوی آن آرام جان

                        از من سلامی تو رسان ، آن گو هر یک دانه را

 بر گو بیار بی نشان ، کز وی نجستمی نشان

                        ای تو نشان از بی نشان ، نشانم ده نشانه را

« م      « مسکین » گدای روی او ، سر گشته ای در کوی او

                                دل بسته گیسوی او کم زن به گیسو شانه را