سراب     

 جهان همچون سرابی ، می فریبد تشنه کامان را

                به سویش می روی لیکن ، نمی جوید کسی آنرا

 در این صحرای سردر گم ، شراره خیز و مرگ آور   

                        نیابی زین سراب آبی و زایل می کنی جان را

 نباید بست چندان دل ، بر این گردونه ی خاکی

                    که می گردد و می آرد لیالی ونهاران را

 تمام لحظه ها ی گردشش ، حادثه انگیز است

                        از این چرخ نیاسود ه ، مدار امید احسان را

  به صد نیرنگ بر آن باشد ، تورا مفتون خود سازد

                          چو گل با بلبل شوریده ، هنگاو بهاران را

 نگردد رام کس این مرکب سرمست وبی افسار

                        رکابی کی دهد آسان، همی چابک سواران را      

    در این صحرا کجا آرد به دام خویش این صیاد

                            چنین خسته و وامانده به ره ، وحشی غزالان را

    هر آن کس شد کهن از گردش این چرخ بازیگر

                                  نخواهد برد از خاطر ، جهان خرده سالان را

   غنیمت دان تو ای « مسکین » زمان و حال بودنها

                             به بیهوده مده از دست ملاقات عزیزان را