قامتت سرو بلند و طرّ‌ ُه ات بوی شاداب

                          پیکرت گلبن ، بگلشن میوات لیموی پر آب

   همچو آهو می خرامی ، خوش ادا در دشت و صحرا

                                می تراود عطر ناقه ، از توای آهوی بی تاب

 اندک اندک با نسیمی ، می شوی همراز و همدل

                                 باد بازی می کند با ، آن شکنج مو ی پر تاب

 خوش تراود عطر وبویی ، روح پرور از دو ز لفت

                             تا صبا پیچیده بر آن ، رشته گیسوی شب تاب

   باغبان افکنده فرشی ، از بنفشه در چمنزار

                               می کند هر دم نوازش ، چشم نرگس را ز خواب

 شرمت ای خار ندامت چو نشینی در بر گل

                                چون کنی هر دم ستیزه ، با عروس باغ آداب

   چهره را منما تو گلگون ، تا نیازاری دلی

                                نازم آن یاری که دارد ، فطرتی نیکو و نایاب

 پای سروی ، جو کناری خوش ادا «‌مسکین » چه زیبا

                               ماه رخساری نشسته ، با رخی مانند مهتا ب