راز خلقت   

 دگر خسته شدم دردا ، از این بیهوده بودنها

                                    از ین بیهوده رفتنها ، وزین هر سو دویدنها       

 در این دشت عطش افزا ، بدنبال سرابِ وَهم

                               هزاران رنج جانفرسا به جان و دل خریدنها

 به جز سنگینی باری ، نَبُود د بر دوش من دنیا

                           چه حاصل شد مرا عاید از این ماندن و رفتنها

 شبی بر حسب راز آفرینش از دو تن انسان

                      بنا گردید از حکمت اساس من از آن تن، ها

وز آن پس تا بدم بودم ، عبث موجودی ویلانی

                            به دنیا یی که کارش پَر وریدن بُود و کُشتن ها

 تو سر از این کار خلقت نمی آری خموش ((مسکین ))

                           جه دانی رمز این هستی و راز آفریدنها

پس از دلبستن و الفت نَبُودی ، کاش این هرگز

                            زخوبان ایدریغ آخر ،به سختی دل بریدنها