قَسَمَت دَهَم
چه کنم که درد هجران ، زده آتشم سرا پا
نَبُود مرا امیدی ،به وصال یار زیبا
گل ِمن زداغ رویت ،شده ام چنان پریشان
که نباشدم توانی ،بکشم غم تو ،تنها
قسمت دهم به اشکی ، که چکد ز چشم شوخت
تو مرو واین چنینم ،مسپار به دست غم ها
خبرم نبوَد ، داری ،تو به دل خیال رفتن
به کجا شوی که باشد ،چو کنار من مصّفا
قسمت دَهم که صبا کشد به مویت
مَکُنم خزان تر از این ، زفراق خویش یارا
برهت نهاده ام سر ، که سری کشی به کویم
بنَهی به عزم دیدن ، قدمی به خانه ی ما
قسمت دهم بسو ز ِد ِل ِ، شمع ِ بی کس ِشب
مگذار بیش از اینم ، که بسوزمی به شبها
اگرم ، دهند هستی ، زقفای تو ، چه حا صل
بجز از تو کس ندارم ، که غم خورد به دنیا
قَسَمَت دهم به حال دل ِ درد مند ((مسکین ))
که روا مدار ای گل ، بِشَوم غمین و رسوا
